Sean Costello (Atlanta, Georgia)  behoort net als Johnny Lang en Eric Steckel tot het soort van wonderkinderen dat maar eens om de zoveel jaren geboren worden in bluesmiddens.

Costello won op zijn veertiende "the Memphis Blues Society's Talent Award", kon op zestienjarige leeftijd menige blues / gitaar liefhebber verbazen met het album " Call the Cops" en zijn bijdrage aan het album "Just Won't Burn" van Susan Tedeshi .  De albums "Cuttin 'In" (2000), "Moanin' For Molasses" ('02) en Sean Costello ('05) zorgden ervoor dat wij de ondertussen bijna dertiger als een vaste certitude in het blueswereldje kunnen beschouwen. "We Can Get Together" is zijn eerste release op Blue Groove Records, het label van Randy Chortkoff, en dat zullen wij geweten hebben want de man  lijkt mij meer en meer in aanmerking te komen om de gedoodverfde opvolger te worden van ondermeer Otis Rush, Buddy Guy en Freddy King. De openingstrack "Anytime you Want" en "How In the Devil" zijn van die  gehaaide ZZ Top bluesrockers, "Same Old Game" neemt ons mee terug in de tijd toen Charlie Watts & the Stones de eerste voorzichtige bluespasjes durfden placeren. Blues, soul & gospel, oftewel een geslaagde driehoeksverhouding blijkt met de albums  van Eli "Paperboy" Reed, Mike Morgan, BB & the Blues Shacks al eerder aan een opwaardering begonnen, maar ook Costello laat zich met "Can't Let Go", "Told Me A Lie", "Have you No Shame" en de traditional " Going Home" (with the Northside Men's Choir & Rich Iannuci - organ)) niet onbetuigd om in de voetsporen te geraken van Otis Redding, Eddy Hinton, Al Green, Bobby Womack.

Het (afscheids) walsje "Little Birds" vonden wij al eerder op Levon Helm's "Dirt Farmer" maar krijgt in de Costello versie ook wel meer dan één voldoende en het lijkt mij dan ook weer hoog tijd te worden dat het trio Costello, vocals, guitar / Aaron Trubic - bass / Paul Companella Jr. -drums nog eens hun opwachting maken in de Lage Landen. (SWA)